OLCAY de vergankelijkheid van het leven

Ik zie hem zenuwachtig heen en weer lopen in de woonkamer op zoek naar zijn bril. Een bril die hij wel 5 keer per week kwijt is, dus in eerste instantie begrijp ik de paniek niet. Hij trekt en duwt aan meubelstukken op zoek naar zijn bril, wanneer ik naar hem toe loop en hem even bij zijn arm pak. “Is er iets aan de hand lieverd? Niks voor jou om zo zenuwachtig te doen over een bril?” Hij kijkt eerst weg en probeert mijn blik te ontwijken. Als ik nog een keer z’n naam roep draait hij om en zie ik tranen in zijn ogen. “Ik ben gewoon heel bang“, zegt hij zachtjes. “Bang om dood te gaan.”

Ik knuffel hem heel hard en fluister dat ik het begrijp. “Begrijp je het echt?”, vraagt hij. “Serieus? Meen je dat? Ik heb soms het gevoel dat ik er niet meer over mag praten. Dat ik verder moet leven en blij moet zijn dat ik er nog ben. Maar soms overvalt de angst mij en ben ik zo ontzettend bang.” Het zet mij aan het denken over al die honderdduizenden patiënten die met deze angst moeten blijven leven. Die op ieder moment van de dag overvallen kunnen worden door angst en eenzaam worden. Die tijdens het ziekteproces wellicht meer steun en begrip van hun omgeving kregen dan daarna. Het was een eyeopener voor mij, om júist mensen die een zwaar traject hebben doorlopen te blijven zien en horen. Kanker heb je dus niet alleen wanneer je ziek bent, maar heel je leven. 

Ik besloot Ruud te verrassen met een trip naar Parijs om zo het leven en de jaarwisseling te vieren. Ook omdat hij dan even voor een paar dagen niet hoefde te denken aan zijn CT-scan. We hebben de hele nacht gedanst en gelachen en voor heel even was er geen angst of bezorgdheid. We wensen elkaar ieder jaar van alles toe: liefde, geld, geluk, succes en gezondheid. Ik denk dat ik nog nooit zo uit m’n tenen IEDEREEN een GEZOND nieuwjaar wens.