OLCAY: Leeftijd is maar een getal

Dikke tranen rollen over haar wangen en ze is ontroostbaar. “Wat is er aan de hand?”, vraag ik mijn vriendin. “Niks. Laat me maar even”, zegt ze terwijl ze haar ogen probeert droog te deppen met een tissue. Ze kijkt me aan en wil het uitleggen, maar het lukt niet. Ze grijpt naar het tissuedoosje en trekt er een nieuwe uit. Ik loop naar de keuken om een glas water te halen en zeg haar wat slokken te nemen. Als ik haar een knuffel geef voel ik haar helemaal schudden, zo hard huilt ze. 

“Zeg nou wat er is. Kan ik je helpen? Is er iets gebeurd?” Ze antwoordt: “Weet je wat het is, Ol? Ik tel gewoon niet meer mee. Ik ben afgeschreven en klaar.” Ik vraag haar wat ze nou exact bedoelt. Hoezo afgeschreven? “Ik word dit jaar 65 en ik merk aan alles dat ik gewoon niet meer meedoe in de samenleving. Mijn vriendinnen mankeren allemaal dingen en hebben geen zin meer om uit te gaan en plezier te maken. Ze zijn moe en hebben last van hun knieën of heupen, terwijl ik bij wijze van spreken nog op de bar wil staan en uit mijn dak wil gaan. Ik ben ouder, maar heb nog precies dezelfde energie als 20 jaar geleden, alleen accepteert men dat niet. Ik wil nog zo genieten van het leven.” 

Ik zeg haar dat dat toch nog prima kan. “Ik ga wel mee met je en dan klimmen we samen de bar op.” Even lacht ze, maar al snel rollen de tranen weer over haar wangen. “Mensen kijken me dan raar aan en maken nare opmerkingen over dat ik te oud ben. Laatst stond ik in een bruin café mee te zingen met een liedje en zei de man naast me: ‘Zo, oma heeft het ook gezellig.’ Dat deed zoveel pijn. Ik voel me dan zo eenzaam. Alsof je het niet meer leuk kunt hebben als je oud bent.”

Je moet die mensen negeren en gewoon doen waar je zelf zin in hebt, lieve C. Mensen hebben toch altijd commentaar. Laat je alsjeblieft niet tegenhouden. Je hebt heel je leven hard gewerkt, voor veel mensen gezorgd en nu je met pensioen bent zou je niet meer mogen genieten? “Belachelijk!”, roep ik. “We gaan jouw 65ste verjaardag groots vieren. Zeg me maar wat je wil doen dan organiseer ik het.” Met een voorzichtige glimlach kijkt ze me aan en zegt: “meen je dat? Wil je dan met mij een kroegentocht doen? Allemaal gezellige bruine kroegen bezoeken? Dat deed ik vroeger met Bert, maar die kan dat niet meer.” Natuurlijk wil ik dat lieverd. 

Ik geef haar nog een dikke knuffel en bedenk me dat het inderdaad misschien zo is dat we weinig omkijken naar mensen die ouder zijn en ik begrijp dat het eenzaam kan zijn. We vinden zoveel. Lief doen is leeftijdsloos. Draai het eens om! En C, als we op kroegentocht gaan kom jij dan met de tram? Jij kunt gratis 🤣