OLCAY: Help! Ik ben emotioneel incontinent

Zo moest ik ook een keer lachen toen iemand mij vertelde dat haar moeder was overleden. Helemaal gebroken en verdrietig zat ze tegenover mij en er kwam geen enkel zinnig woord uit mijn mond. In mijn hoofd wilde ik opspringen en haar zeggen hoe verschrikkelijk ik het voor haar vond. Ik wilde haar condoleren en had tientallen vragen. Maar er kwam niks uit behalve een domme lach. Ik excuseerde me voor mijn gebrek aan empathie, maar schaamde me kapot. 

Jaren later vertelde ik het aan een kinderpsycholoog. Zij wist me uit te leggen dat het vrij normaal is voor kinderen die opgroeien in abnormale omgevingen waar weinig tot geen veiligheid is. Als je schrikt van een bericht maak je stresshormonen aan waardoor je lichaam zich voorbereidt om te vechten of vluchten. Je hartslag gaat omhoog, je wordt alerter en je overlevingsdrang wordt groot. Een normale reactie is dat je meeleeft en empathie toont, maar dat zijn dingen die je eigenlijk in je kinderjaren al leert. Als je niet opgroeit in een veilige omgeving is het vaak lastiger om echt in contact te staan met je emoties. Het was een verhelderend gesprek en ik begreep eindelijk waar mijn afgestompte gevoel vandaan kwam. 

Nu jaren later heb ik het omgekeerde probleem. Ik huil continue en het levert enorm ongemakkelijke situaties op. Vandaag nog barste ik in tranen uit bij het uitreiken van een cheque aan de voedselbank. Als ambassadeur werd mij gevraagd of ik namens de postcodeloterij de voedselbank wilde verrassen met de boodschap dat ze de komende 5 jaar meer geld zullen ontvangen. Iets wat hard nodig is gezien de stijging van het aantal klanten bij de voedselbank. In sommige steden is de stijging van het aantal gezinnen dat afhankelijk is van de voedselbank wel 50% de afgelopen maanden. 

Bij het brengen van het nieuws aan bestuurslid  Caroline van der Graaf was zij zichtbaar aangeslagen en dankbaar. Iets wat mij zo raakte dat ik zelf dus ook heel hard moest huilen. Ik schaamde me kapot want dit gaat helemaal niet over mij en mijn emotie. Waarom kan ik niet gewoon een Colgate smile opzetten en de cheque overhandigen, bedacht ik me later in de auto. Wat is nou de kern van mijn tranen? 

Het is een gevoel van herkenning en machteloosheid dat er op zo’n moment uitkomt. Het feit dat er duizenden kinderen in armoede opgroeien en hun eerste echte trauma al zo jong oplopen. Iets waar ze zeer waarschijnlijk hun hele volwassen leven mee te maken zullen hebben. Die opgroeien tot mensen die jaren niet huilen en dan weer de hele tijd huilen.

Nu ik dit allemaal opschrijf bedenk ik me dat het hoog tijd is voor een nieuwe afspraak met die lieve psycholoog.