Tranen rollen over mijn wangen terwijl ik dit schrijf. Ik voel me schuldig en verloren. Ik zit hier in mijn warme huis en heb net gegeten terwijl zo'n 3500 kilometer verderop honderdduizenden mensen dakloos zijn geworden door aardbevingen.
OLCAY: verscheurd door gevoelens van schuld en verdriet
![[OLCAY:] verscheurd door gevoelens van schuld en verdriet](http://olcaygulsen.nl/cdn/shop/articles/Naamloos-1_1440x670_crop_center.jpg?v=1676656128)
Duizenden dakloze Turkse, Koerdische & Syrische inwoners, die bij deze vreselijke ramp hun geliefden verloren. Die midden in de nacht werden opgeschrikt door natuurgeweld waar niemand zich tegen kan verdedigen. Allesverwoestend geweld wat hen ieder beetje menselijkheid heeft ontnomen.
Huilend vallen ze je in de armen en smeken je om hulp. Het gegil hoor ik weer als ik mijn ogen sluit. Het voelt alsof ik faal, zo veilig achter mijn laptopje. Had ik niet meer kunnen doen om ze te helpen? Had ik niet langer moeten blijven tot zij ook iets meer perspectief op een toekomst hadden? Had ik dat kleine meisje met die holle blik, zonder winterjas in de kou, niet onder mijn armen mee moeten nemen en een nieuw thuis moeten geven?
Ik voel me verscheurd door gevoelens van schuld en verdriet. Deze ramp is te groot en de pleisters die je kunt plakken te klein. Wat had ik graag meer willen doen, daar in de straten van het getroffen gebied. Ik besef me dat ik slechts een miertje ben op deze wereld en wil graag alle andere mieren vragen om te helpen. Want als er ooit een tijd is dat alle mieren samen wél een echt verschil kunnen maken, is het nu. Het echte leed begint nu pas. Het besef dat er duizenden gezinnen hun geliefden kwijt zijn, zinkt nu pas in. De echte hulp begint nu.
Laten we samen zorgen dat de zon weer gaat schijnen en dat duizenden mensen weer in het licht kunnen staan. Wellicht met een gebroken hart, maar wel met de hoop op een beter morgen.
Olcay
Help de slachtoffers van de aardbevingen door bijvoorbeeld te doneren op Giro555.
14 opmerkingen
Lieve Olcay, de tranen rollen ook bij mij over mijn wangen terwijl ik jouw verhaal lees. Wat een leed daar, afschuwelijk. Maar wat “mooi” , als je dit zo kunt zeggen, dat jij en Ruud met een heel team ernaar toe zijn gegaan. Ik weet zeker, dat jullie veel mensen een troostende arm hebben kunnen bieden. Op dat moment kon je ook niet veel meer dan dat. Maar het is vreselijk wat er gebeurd is. En wat is Nederland een mooi land dat er zoveel al gedoneerd is. Voor jou en je dierbaren ook heel veel sterkte toegewenst…veel liefs.
Lieve Olcay, woorden zijn er gewoon niet meer voor dit verschrikkelijke leed waar al die lieve mensen middenin zitten. Ik zou ze allemaal een arm willen geven. Tranen heb ik gehuild bij de beelden die hier, in onze beschutte en veilige huiskamers, binnenkwamen. Je kijkt, maar tegelijkertijd is het nauwelijks te bevatten, wat je ziet.
Wat goed dat jullie er naar toe zijn gegaan. Het liefste wil ik dat ook doen. Helpen, helpen, helpen, alle kleine beetjes worden dan groot.
Voor altijd staat deze pijn in hart van Turkije, het immense verdriet zal er altijd zijn en de slachtoffers zullen nooit vergeten worden.
Maar hopelijk zal met de hulp die er is en nog komt en de grote wilskracht van alle mensen het gevoel om weer verder te gaan sterker worden. Zodat zij weer kunnen opbouwen voor hun kinderen, voor hun toekomst.
Laten wij dat ook niet vergeten en blijven helpen waar het kan.
Lieve schat,heel de wereld kijk en huilt mee…vrachtwagens met goederen er na toe ..tranen over mn wangen x op x de beelden..van wanhoop pijn en verdriet..mn hart is bij Turkije & Syrië
Wat een ellende allemaal…fijn dat je er na toe kon met je man en groot team…zoveel hulp…dan ben ik trots op mn Nederland….dikke knuffel van mij…love💖
🙏😓❤️
Lieve Olcay,
Ik zei het gisteren nog; ik voel me schuldig dat ik in een warm huis zit voor de televisie, en me geen zorgen hoef te maken over eten, drinken, hygiëne, vermiste familieleden, kennissen, vrienden…. Ik voel me compleet machteloos. Mijn zus heeft in Gaziantep gewoond. Ze is daar heel gelukkig geweest, en zegt steeds; ‘het was zo mooi…’ Je hebt gelijk, je voelt je gewoon een miertje. Maar ik heb er respect voor dat jij naar het rampgebied bent gegaan. En ik denk dat jij wel degelijk iemand hebt kunnen troosten. Je bent een mooi mens Olcay. En met heel veel mensen kunnen we helpen. Maar het verdriet en de trauma’s zullen nooit weg gaan… liefs