Tranen rollen over mijn wangen terwijl ik dit schrijf. Ik voel me schuldig en verloren. Ik zit hier in mijn warme huis en heb net gegeten terwijl zo'n 3500 kilometer verderop honderdduizenden mensen dakloos zijn geworden door aardbevingen.
OLCAY: verscheurd door gevoelens van schuld en verdriet
![[OLCAY:] verscheurd door gevoelens van schuld en verdriet](http://olcaygulsen.nl/cdn/shop/articles/Naamloos-1_1440x670_crop_center.jpg?v=1676656128)
Duizenden dakloze Turkse, Koerdische & Syrische inwoners, die bij deze vreselijke ramp hun geliefden verloren. Die midden in de nacht werden opgeschrikt door natuurgeweld waar niemand zich tegen kan verdedigen. Allesverwoestend geweld wat hen ieder beetje menselijkheid heeft ontnomen.
Huilend vallen ze je in de armen en smeken je om hulp. Het gegil hoor ik weer als ik mijn ogen sluit. Het voelt alsof ik faal, zo veilig achter mijn laptopje. Had ik niet meer kunnen doen om ze te helpen? Had ik niet langer moeten blijven tot zij ook iets meer perspectief op een toekomst hadden? Had ik dat kleine meisje met die holle blik, zonder winterjas in de kou, niet onder mijn armen mee moeten nemen en een nieuw thuis moeten geven?
Ik voel me verscheurd door gevoelens van schuld en verdriet. Deze ramp is te groot en de pleisters die je kunt plakken te klein. Wat had ik graag meer willen doen, daar in de straten van het getroffen gebied. Ik besef me dat ik slechts een miertje ben op deze wereld en wil graag alle andere mieren vragen om te helpen. Want als er ooit een tijd is dat alle mieren samen wél een echt verschil kunnen maken, is het nu. Het echte leed begint nu pas. Het besef dat er duizenden gezinnen hun geliefden kwijt zijn, zinkt nu pas in. De echte hulp begint nu.
Laten we samen zorgen dat de zon weer gaat schijnen en dat duizenden mensen weer in het licht kunnen staan. Wellicht met een gebroken hart, maar wel met de hoop op een beter morgen.
Olcay
Help de slachtoffers van de aardbevingen door bijvoorbeeld te doneren op Giro555.
14 opmerkingen
Ik heb gedoneerd maar dat is nooit genoeg. Elke dag biggelen de tranen over mijn wangen als ik beelden van de puinhopen zie. Laat staan net als jij lijfelijk hebben ervaren. Afschuwelijk maar wat een prachtig gebaar. En dan te bedenken dat de mensen in Syrië helemaal zo goed als verstookt zijn van hulp. Echt mensonterende beelden. En dan het idee dat een man als poetin bewust zulke puinhopen veroorzaakt en niet de natuur in Oekraïne. De wereld is nd knoppen maar gelukkig zijn wij (Nederland) empatisch genoeg en wordt er volop gedoneerd. Hopelijk helpt dat wat. Het leed is al geschiedt maar kan hopelijk wel bijdragen aan de wederopbouw.
Lieve Olcay, ik denk dat je alles hebt gedaan wat je op dat moment hebt kunnen doen. Het is allemaal hartverscheurend en verdrietig wat er gebeurt is. Wens je veel sterkte toe. Liefs van mij.
Wat een leed en verdriet, ik heb een docu gezien over de hulptroepen, onvoorstelbaar wat die mensen meemaken…ik voel met iedereen mee en ik hoop dat de overlevende de kracht krijgen om door te gaan.
❤
Ik huil met je mee
…..
Bij mij is vorige week adenocarcinoom in de dunnedarm ontdekt.
13 maart as krijg ik een zweer zware operatie
Ik voel mijn toestand gelijk aan een aardbeving
Voor mijn gevoel zit ik nu ook onder het puin, de beton van een ingestort HUIS. Mijn HUIS mijn Lichaam.
Ik ben ook overgeleverd aan de HULP van anderen.
Het personeel vh ziekenhuis, de artsen , mijn lief, vrienden en familie
Maar oh wat VOEL ik deze aardbeving intens
……….