Het is alweer bijna 3 jaar geleden dat Ruud bij mij introk. Een tot in detail uitgedachte militaire operatie met twee verhuisbussen. Binnen een ochtend was het gebeurd. Opeens was ik een vent en drie kinderen rijker.
OLCAY: Verhuisstress
Het viel me direct op dat hij dingen niet aan het toeval overlaat. En bijna dwangmatig is. Nou, laat dat bijna maar weg. Zo zagen mijn afgelopen 6 verhuizingen er echt totaal anders uit. Half opengescheurde vuilniszakken waar designertassen uithingen. En een verhuisbedrijf? Die schijn je ver van tevoren te moeten regelen. Pas één van de laatste dagen voordat ik écht een huis ging verlaten begon ik langzaam met inpakken. Vaak met de hulp van mijn goede vriendin Carolina.
Zij begint altijd heel streng en gedisciplineerd en roept wat we allemaal nog moeten doen. Echter weet ik dat ze nooit nee zegt tegen een glas wijn, dus na twee uur hopeloos naar overvolle kledingkasten te kijken haal ik haar standaard over om gezellig een glas wijn te drinken. Een nieuw begin, daar moet toch op gedronken worden? Het resultaat is een totaal chaotische verhuizing waar we om janken en lachen tegelijk. We spreken altijd af dat het de volgende keer écht anders moet.
Ik was dus lichtelijk verbaasd, maar vooral onder de indruk, hoe Ruud zijn verhuizing had geregeld. Binnen een dag was alles netjes op- en ingeruimd en was ik opeens de trotse mede-eigenaar van een volwassen design servies. Alles van die man zag er netjes en verzorgd uit. Geen hoekjes uit borden of incomplete besteksets.
Ik weet nog goed dat hij vol afschuw keek toen hij een keukenla opentrok en mijn bij elkaar geraapte eenpersoonsservies en -bestek zag. We kwamen er dus al snel achter dat we op huishoudelijk vlak complete tegenpolen zijn. Ik beloofde met hand op mijn hart dat ik zuinig zou zijn met zijn dure servies en ze niet zomaar in de afwasautomaat zou donderen. Ik moet zeggen dat ik die belofte ook ben nagekomen. Sterker nog: ik ben waarschijnlijk ondertussen zuiniger op zijn spullen dan hijzelf. Wel kwamen we er vrij snel achter dat een beetje meer ruimte wel prettig zou zijn. Onze onderbuurvrouw zou vast wel een keer gaan verhuizen, bedachten we stiekem, en in gedachten we waren haar huis al aan het inrichten.
Op een zondagmiddag troffen we haar buiten en besloot ik het gewoon op de vrouw af te vragen. Ze keek me verbaasd aan en zei dat ze net een ander huis had gekocht en dat ze inderdaad dit huis ging verkopen. Ruud en ik waren dolblij en zo werden we binnen enkele maanden eigenaar van het huis onder ons.
Het is groot genoeg voor kamers voor alle kinderen en zelfs voor mijn nieuwe kantoor. We begonnen al snel met plannen over wat waar moest komen en na gesprekken met enkele aannemers besloot Ruud dit project zelf te managen. Met de verhuis-operatie nog vers in mijn geheugen stemde ik in. Dat liep zo gestroomlijnd hij dit ook heus makkelijk kon managen. Helaas kwamen er al snel veel obstakels op ons pad zoals een enorme lekkage en andere gezellige zooi die je echt niet kan gebruiken tijdens een verbouwing. De planning schoof steeds verder op en we beseften dat een zomer in onze nieuwe tuin er dit jaar nog niet inzat.
Gisteren liepen we met de partij die onze vloer gaat leggen door de woning en kwamen we erachter dat er in enkele ruimtes geen cementvloer ligt. Slechts houten planken direct op de zandvloer. “Dat betekent uitgraven en cement storten”, zei Jim met een vastberaden blik. Ruud draaide zich om en zei: “volgens mij is het tijd voor een glas wijn”. Ik moet er om lachen, maar kan eigenlijk wel janken. Hoe heb ik het voor elkaar gekregen om van die man die eigenlijk alles super strak regelt, ook een rommelkont te maken?