Het was kerstavond 2022, ik weet het nog zo goed… Het zou zomaar het begin van Flappie van Youp van ’t Hek kunnen zijn. Het einde ook trouwens, maar dat voor later. Zo’n kerstavond dus. Sinds een paar jaar lijkt het een traditie te zijn geworden dat onze beste vrienden dan komen eten.
RUUD: Het leed dat kerstdiner heet
Waarom wij (Olcay en ik) het eten noemen is mij een raadsel, want er wordt voor de vorm iets naar binnen gewerkt maar dat heeft verder geen culinair bestaansrecht. Koud en zielloos opgewarmd hondenvoer aan een gehuurde tafel met dito plastic stoelen. Het voorgerecht met garnalen is minimalistische omdat we twee dingen zijn vergeten: saus en garnituur. Zo blijkt een dag later wanneer we de koelkast openen. Bij het hoofdgerecht is er aardappelpuree waar je prima een muurtje mee kunt metselen. Ik denk overigens dat er in cement meer smaak zit. Koken met timing is niet mijn sterkste kant. En dan heb ik het behoorlijk naar boven afgerond.
Dit jaar zouden we het anders gaan doen. Lekker eten. Mijn vrouw (eigenlijk vriendin maar dat vind ik zo ongezellig klinken) ontdekte bij puur toeval een Italiaanse traiteur bij ons om de hoek. Met een goede uitleg kreeg ik een waanzinnig 3 gangen-menu mee. In glazen schalen en op volgorde in een professioneel krat. Thuis alleen nog even in de oven en dan eten.
Om het fiasco van vorig jaar voor te zijn had ik de keuken bemand met een Stalinistische brigade, namelijk mijn jongste twee kinderen. Bij ons thuis behoort kinderarbeid zeker niet tot het verleden. Maar alles om te voorkomen dat er vies wordt gegeten. En het is gelukt. Iedereen stond op een gegeven moment in een rij om warm eten bij ons te halen. Heerlijk was het. O sole mio (italiaanse variant van OMG), wat geslaagd. Ik begon er zelfs van te genieten en dat is in mijn geval echt science fiction, want kerst en genieten is als Coca Cola bij de tandarts.
Na 23 flessen wijn kwam de sfeer er aardig in. Alles leek te kloppen. Met de nadruk op leek. Bij fles 24 - kan ook 25 zijn geweest - slaat ‘ie opeens in en dan gebeurt het onvermijdelijke: de avond is in een vrije val. Dan komt het neer op out of the box. Op hoop van zegen. Bidden dat het snel overwaait. Iedereen voor zichzelf en God voor ons allen.
Dan vindt namelijk de vriendin dat ze moet buikdansen op bijhorende muziek. Of denkt je vrouw dat het een heel goed idee is de meest obscure plaat van Kanye West zo hard mogelijk te draaien. Of je ex gaat doen alsof ze de zanger van Goldband is.
Ik zal die blik van m’n schoonmoeder nooit vergeten. Bij haar is het al een tijdje Dry January. Hoe dan ook: volgend jaar laat ik ook de muziek cateren.